acı var mı acı?

-Sınav yaklaştıkça aylaklığım bünyemde yüksek dozda asabiyete neden olmakta.Etrafımda ki büyük-küçük her gelişmeye olumsuz yaklaşır oldum.

-Yaş büyüdükçe içerden gelen küçülme istemi olmadık yerlerde olmadık hareketlerde bulunmamla vücut buluyor.Olgun olmadığımı bıkbıklayıp duruyorlar.

-Hayattaki ideallerini çoktan unutmuş,amaçsız,alışılagelmiş zamanlarını tüketmekle meşgul olan insanlarla dolu çevrem.Korkuyorum onlar gibi olmaktan ya da aslında onlar gibi olduğumu farketmekten..

-Ve onunla saçma sapan bir oyun oynuyoruz..Etrafımızda bizi seviyor görünen insanları bu oyuna dahil etmekten korkmuyoruz.Oyun bittiğinde birimizden birinin pilinin bitmiş olucağının farkındayız.Umursamıyoruz.Birbirimizi o kadar fazla incitiyoruz ki..Oyun uğruna o kadar fazla yaralıyoruz ki..Ve ben aldığım darbelere sürecek merhem bulamıyorum etrafta.O da bulamıyor ama buldum numarası yapıyor.O benden daha oyuncu ve benden daha şanslı.Beni yensin ve bitsin istiyorum herşeyi bırakıyorum sessizleşiyorum bitirmiyor.Beni oyuna tekrar tekrar çağırıyor.Dayanamıyorum koşa koşa gidiyorum..