Bir zamanlar günlüklerime not düşerdim.kırıldıkça yazardım.kırıldıkça kalemimden kusardım.yazdıkça ağlardım ben.köşeme çekilmiştim tam bir sene.dışarı çıkmalarım seyrekti.sürekli ağlardım ondandır bu sene hiç ağlamadım.ağlamanında bir sınırı varmış diye düşündüm hep.çok kere güzel olur herşey diye beklemeyi tercih ettim.beklemek herşey değilmiş meğer.beklemek hiç bir isteğini yerine getirmezmiş.
Değiştim ,değişiyorum.Üzüldüğümde konuşmak,yazmak dertleşmek yerine unutmuş gibi yapıyorum belki gerçekten unutuyorum..Ama bi gün güle oynaya evinden çıkmışken ufacık bir şey oluveriyor...Yanından geçen birinin parfüm kokusu seni bulunduğun mekandan alıp başka bi yerlere götürüyor.Hani şu çok kırılıp döküldüğün ağladığın kendini geberttiğin kendine bile saygını yitirdiğin bir ana döndürüyor..Koku hafızası seni bazen yanından geçen herhangi birinin vasıtasıyla yakalıyor.
İşte o an anlatılamıyor...
Bazen beynimin bu kadar seri şekilde hatırlamak istemediğim şeyleri hatırlatıp,kendimle hesaplaşmama neden olmasına lanet ediyorum...
Bir kitapta okumuştum "hayalimizi gerçekleştirebilirsek,başarabilirsek geçmiş aniden silinevir.Hem kendin silersin,hem çevren siler."
Ben de hayal ediyorum..Gerçekleştirmek için önümde kısacık zaman var.
Geçmişimi artık güzel hatırlamak istiyorum...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder