Ben hep iyi olmayı istedim az hata yapabilmeyi, kendimi ve çevremdekileri mutlu edebilmeyi hayal ettim.Öyle zamanlar geldiki sadece asalak olarak yaşayabildiğimi etrafımda değer verdiğim insanların bile beni böyle görebilme ihtimalini görmeye başladım.Ayağa kalkmaya çalıştım belkide ayaktaydım.Yürüdüğümü bilmeden koşmam gerektiğini hatırladım.Büyük laflar ettim büyük söylemler dinledim.Kendime güvendim herşey güzel olucak,olmalı dedim.3 kere aynı hedefe koşmaya başlarken aynı engele takıldım.Fena düştüm kan revan süründüm.Kan kaybından bilincimi yitirdim gerçekle hayali birbirine karıştırmaya başladım.Çok kere ölmek istedim sonra saçmalık yaşamalıyım dedim.Yaşamaya karar veren bendim dedim sonra anladım ki kararları veren ben değildim.Kararları verenin gözüne girmeye çalıştım.Beni yarattıysa ve ben bir mucizeysem yürümem konuşmam sevmem bunların hepsi yaşadığım hayat aldığım nefes akla gelen gelmeyen herşey her zerre mucizeyse mucize devam etmeli dedim.Devam ettir nolur diye yalvardım.Umudumu isteyerek devam ettirmeye çalıştım.Ses gelmedi işaret göremedim görsem ne değişirdi ne gibi şeyleri kabullenebilirdim?belki de üstümde fazlaca yük olurdu diye sessizliğe karşı tesellilerimi biriktirdim.
Yaptığım tek eylem belki ağlamak belki kendime acımaktı.İfadelerimle çeliştim işe yaramayan bir pislik olmadığımı kime kanıtlamam gerekir ki dedim hemen şimşek hızıyla cevabımı yine kendime verdim "Kendime"
Bazen bu hayat bu koşuşturmaca iyiler kötüler bilinenler bilinmeyenler bu döngü beni: "ya! neredeyiz? nereye gidiyoruz? neden geldik ? diye soruları sordurdu bana
Düşündüm düşündükçe sıkıldım sıkıldıkça durdum durdukça geriledim.
Peki asıl ilerleme düşünmekten geçerken neden düşünmem gerilememe neden olmuştu?
Anlam veremediğim bunca şey varken neden hala...?
Yazılarım ne kadar karışıksa aklımda ona kıyasen milyon kat daha karışık.İki yıldır beklediğim bir hayalin gerçekleşmesi için günler kalmışken acaba hayalim neydi gibi sorular sormaya başladım.Hayalimi diye nitelendirdğim şeyi kazandırıcak ya da kaybettiricek olan o üç saate yaklaştıkça kendimden tereddüt etmeye çalışıyorum.
Kendimle çetin bir savaş halindeyim.Bir yanım az kaldı yapıcaksın olucak bu sefer herşey değişicek derken,diğer yanım çok istediğini sandığın şeyleri aslında istemediğini farkettin bu iş olmicak diyor.
Geriye kfası karışmış bir ben kalıyorum.Teselli arıyorum yalvarışlarımda ağlıyorum sesim duyusun diye.
Mucize devam etmeli diyorum.Etmicekse ben çok yoruldum o zaman tamamiyle bitmeli diyorum.Sonrasın da bitmeli mi diye düşünüyorum biterse herşey biter diye sorulara başlıyorum.Deliliğin o ince çizgisini aştığımı farkederek düşüncelerimi durdurmaya çalışıyorum.
Devam eden ve beni ilerleten mi gerileten mi olduğuna bir türlü ıarar veremediğm döngü...
Çark dönmeye devam ederken bazı soruların cevaplarını zamanın vericeğini biliyorum ve bekliyorum.Ama zaman bana hep eksik geliyor..
Belkide ihtiyacım olan şey çayımı içerken yanına kattığım kekremsi tütn tadıdır.Dumanın dağılışında benim dağılışımı görüp ağlamamdır.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder