Çok derdin olduğunda ya da hayata artık farklı bir boyutta bakmaya başladığında içinde biriktirdiklerini paylaşabileceğin kimseleri ararsın.
Çoğu zaman o kimseler şen şakrak muhabbetlerde başrolleri oynarlarken sıkıntılı anlarında hiçkimse olmayı tercih ederler..
Sizlere oluyor mu bilmem ama bana bu durum bir ara çok sık olmaya başlamıştı..
Hayatımı sadece kendi hayatıma dahil etmeye başladıktan sonra,maskelerin ardındakileri görmeye başlamıştım.
Aslında hiçbirşeyin benim gördüğümü sandığım şeyler olmadığını farketmek,gece gözlerimi tavana diktiğimde,uykuya dalıp rüyalar görmek yerine uyanık kabuslar görmeme neden olmuştu.
Ağlama nöbetleri başlardı neye ağladığımı bile bilmeden..
Bu şehir beni çoğu kişiden kopardı,Bu şehirde kalbim kırılmaya yaralar almama ,o yaraların kanamasına sebeb oldu.
Ama kendime yaklaştırdı sanki..
Aslındalar katmaya başladım.Kanımı durdurmak için haberim olmadan gönderilen pamukları tek başımaya aramaya başladım.
Zor zamanlardan geçtim.Zor zamanların armağanı süzgeç..
Süzgeçin altında eriyip süzülenler beni üzerlerken üstünde inatla duranlar iyi ki lerle başlayan cümleleri kurdurdu bana.
Yine karışık oldu bu yazı:)
kafamın karışıklığının milyarda biri belki..
Güzel günlerin gelmesini bekliyorum.
Bahar da çoktaan geçti aslında..
Buna rağmen bekliyorum işte..
değer umarım..
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder