Mesela

Bazen kendi kendine yetebilmeli insan.Olanları görmezden gelebilmeli.20 günün sonunda fizyolojik olarak unutabileceğini mantığına düşürmeli..Ara ara bencil olmalı,çok değil birkaç gün kendine kalabilmeli.Aynaya baktığında şahane bir varlığı ilk kez görmüş gibi gözlerini iri iri açabilmeli.Eşsiz olduğunu düşünmeli ve nihayetinde gülebilmeli.
Zaten gülebildi mi kendi kendine yettiğini anlar insan.ara sıra kendine gülümsemesini hediye etmeli..
Hayat çok mu zor?
Çok mu kaypak zeminlere kurulmuş duygu binalarımız?
Hiç mi doğallık kalmamış?Gri renklere mi alışmışız?
Olsun…
Gri de renktir yav demeli ve geçebilmeli arada..En canlı boya kutusunu kapmalı,mesela kırmızıyı…Boyamak mı zor?üstümüz mü kirlenir?Sadece bir kereliğine özgürce kirletebilmeli kendini.

İnsanlar tanıdık.Tanıdıkça bağımlıları olduk.Çoğu sek halleriyle boğazımızdan yaka yaka geçerek oturdular midemize.Midemizi deldiler sonra.Hastanelik ettiler.
Cılız alkışlarla sonunun bir an önce getirilmesini arzu ettiğimiz konferans tadında geçti onlarla günlerimiz.Konuşmacının biz olduğunu,konuşmayı sadece kendimizin bitirebileceğini bile unutturanlar oldu.Küstahca tam da onlardan bahsederken terk edip gittikleri oldu salonu.
Sessiz kaldık.Sesimizi çıkaramadık..

Yorulduk sonunda.Çok kere yürümeye başlamadan yorulduk.Anlamlandıramadık ve anlamlandıramadığımız her kavramı soyutlaştırdık.İşe o kadar kaptırdık ki ,kendimizi bile soyutlaştırdık.Aynada kendimizi göremez olduk,ışıkların altında yürürken gölgemizi bile kaybettiğimizi anladık.Anladık ki bizi takip eden sadece gölgemizken,o bile kaybolmuş..

Biz mi kötüyüz insanlar mı diye sorar olduk.Dünyaya söver olduk.Hakaretlerimizn ardı arkası gelmez oldu.Nefretimizi kustuk bizi hiçbir zaman dinleme yetisine sahip olamayacak olan kocaman toprak parçasına…
Yenildik..Yenildiğimizi fark edince can havliyle müziklere sarıldık."Yetmediler ".Filmlere sarıldık."Yetmediler".İçkilere kucak açtık,şişelerin dibini göremeyecek kadar sarhoş olduk. "Yetmediler".Doktorlara koştuk."Yetmediler" fenalara koştuk..
Yetemeyeceğini çok kere tahmİn etmiştik zaten.Herşeyin beyin kıvrımlarında kurulan düşünce tünellerinden geçtiğinin farkına vardık.Farkına varınca gözümüze çarpan güneş ışığının içimizi nasılda ısıtabildiği gördük..Anlamsız bir mutluluk sardı bizi…Yeni kararlar aldık…
Anlamıştık sonunda..
İnsan önce kendine arkadaş olamalıydı..
Ne demiştik en başında?
İnsan,kendi kendine yetebilmeliydi..Olanları görmezden gelebilmeliydi...