bundan tam 1 yıl 16 gün önce,bayramlarda elini öptüğüm,kocaman ailemzi dağılmaktan kurtaran,tatillerde hepimizi toplayan sabahlara kadar hayatım boyunca bir daha asla yakalayamayacağım o sıcak sohbetleri yapmamızı sağlayan,pamuk prensesim,çok değerli annaneciğimi kaybetmiştim...
1 yıl 16 gün oldu görmeyeli..Bir ihtimal nice zamanlar onu görmemeye gebe gibi.
özledim çok.
Karşısına alıp nasihat vermesini,omuzlarını ovdurmasını,türküler söylemesini,gece kuzenlerimle yatmadığımızda dedeniz uyancak yatın hadi diye uyarmasını,her mimiğini,gözlerinin rengini,gülümsemesini çok özledim..
İlk defa bu kadar yakınımı kaybetmiştim.Ölümün soğukluğunu ilk defa iliklerimde hissetmiştim.Anneme verecek tesellim yoktu.
ilk defa düzenli olarak mezar ziyaretlerinde bulundum.
Ne kadar tarifsizmiş bu acı,ne kadar kelime emen bir durummuş meğer ilk defa anladım.
Her bayramı iple çekerken,tüm akrabalarımızla birarada olmanın hazzını yaşarken artık onsuz geçen o ilk iki bayramda dağıldığımızı görmek,kendi halimizde sessiz sedasız geçirmek ne kadar yıkıcıymış.
Şimdi sensiz geçirilicek 3. bayrama yaklaşıyoruz.Eskiden ramazan daha girmeden bayram planları yapılan bu evde kocaman bir belirsizlik hakim.Sen gittin ya yap-bozun en önemli parçası eksik kaldı sanki.
Seni,Sana ait olan herşeyi çaresizce özlemekteyim.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder